Jest ona skuteczną metodą leczenia osób, które cierpią z powodu:

• zaburzeń rozwoju emocjonalnego i społecznego (agresja, impulsywność, wycofanie i nieśmiałość, nadpobudliwość, niepokój, duża chwiejność emocjonalna, zaniżone poczucie własnej wartości),

• zaburzeń zachowania (antyspołeczne i agresywne),

• poczucie rutyny i nudy,

• trudności związane z sytuacją rodzinną, np. rozwód rodziców, zmiana miejsca zamieszkania, choroba, przeżycia miłości i zawody, depresje, moczenie nocne,

• zaburzenia nerwicowe,

• obniżony nastrój i negatywizm,

• myśli i próby samobójcze,

• zaburzenia psychosomatyczne,

• natręctwa,

• zaburzenia jedzenia,

• uzależnienia (np. od komputera),

• trudności w nauce (lęki szkolne, strach przed oceną, problemy z koncentracją).

 

O formie psychoterapii czy podjęciu dalszego kontaktu psychoterapeutycznego decydujemy po kilku (2 - 3) wstępnych konsultacjach diagnostycznych.